ศิลปะการแสดงของไทย

ศิลปะการแสดงของไทย ศิลปะการแสดงของไทย เป็นการแสดงถึงวัฒนธรรมที่มีคุณค่าสูงส่งและแฝงไว้ซึ่งความงดงามของภูมิปัญญาชาวไทย เชื่อกันว่าศิลปะการแสดงของไทยมีพื้นฐานมาจากอารมณ์ และความเชื่อทางศาสนา นอกจากนี้การแสดงแต่ละท้องถิ่นก็เป็นการถ่ายทอดอารมณ์ ความรู้สึกและวิถีชีวิตของคนแต่ละท้องถิ่นด้วยเช่นกัน

1. ภาคเหนือ เป็นการฟ้อนหรือร่ายรำ ที่แสดงถึงความอ่อนช้อย เช่น ฟ้อนเทียน ฟ้อนเล็บ ฟ้อนเจิง ฟ้อนเงี้ยว ฟ้อนดาบ ละครซอ ตบมะผาบ ฟ้อนเทียน เป็นการแสดงเพื่อสักการะบูชา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพิธีสำคัญๆ ในคุ้มเจ้าหลวง ลักษณะการรำ มือถือเทียนจุดไฟก้าวเท้าเรียงตามกันช้าๆ เพื่อไม่ให้เทียนดับใช้ฟ้อนเวลากลางคื

2. ภาคกลาง ส่วนมากมีการแสดงเป็นเพลงพื้นเมือง รำวง และละคร เช่น เพลงทรงเครื่อง ลำตัด เพลงฉ่อย รำวง ลิเก ละครชาตรี รำหย่อย เต้นกำรำเคียว หนังสดหรือโขนสด ละครชาตรี มีตัวหลักอยู่ 3 ตัว คือ ตัวพระ ตัวนาง และตัวตลก เป็นชายล้วน การดำเนินเรื่องจะมีผู้บอกบท ผู้รำหรือผู้เล่นจะร้องตามมีลูกคู่ร้องรับวรรคท้ายๆ ซ้ำกัน 3 ครั้ง เรื่องที่นำมาแสดงคือเรื่องในวรรณคดี

3. ภาคอีสาน การแสดงส่วนมากจะเน้นเพื่อความสนุกสนานรื่นเริง เช่น เซิ้งรำโปงลาง หมอลำ ระบำพนมรุ้ง เรือมเพลงโคราช ระบำกะลา เซิ้ง แต่เดิมเซิ้งหมายถึงคำร้องที่มีผู้ร้องนำแล้วลูกคู่จะรับกันเป็นจังหวะ มีการฟ้อนรำตามคำเซิ้ง ต่อมาหมายถึงการรำท่าต่างๆ ด้วยจังหวะที่สนุกสนา

4.ภาคใต้ ศิลปะการแสดงทางใต้จะแบ่งตามกลุ่มตามเจ้าวัฒนธรรม คือ กลุ่มไทยพุทธเช่น โนรา หนังตะลุง และกลุ่มไทยยุคมุสลิม เช่น ซัมเปง รองเง็ง หนังตะลุง เป็นมหรสพเล่นเงา ผู้เชิดหนังตะลุง จะร้องและเจรจาอยู่หลังจอโดยใช้แสงไฟส่องให้เงาไปปรากฏบนจอผ้าตามการเชิดของนายหนัง เรื่องที่นิยมแสดงคือ รามเกียร